Я не разумею NPC людзей, якія, напрыклад, ідэальна выбрываюць твар і галаву. Гэта выглядае вельмі ненатуральна і фальшыва. Пластыкавыя лялькі Барбі выглядаюць больш чалавечна, чым гэтыя «скураныя манекены».
Але я нічога не маю супраць — падабаецца, дык рабі. А вось я выбіраю крыху жывой неахайнасці.
У мяне быў толькі адзін дзядуля — па матчынай лініі. Мы праводзілі шмат часу разам, і ён адыграў вялікую ролю ў маім выхаванні. Дзеда па бацькоўскай лініі я ніколі не бачыў і нічога пра яго не ведаю.
Але ў нейкім сэнсе ў мяне быў яшчэ адзін дзядуля — Дэвід Лінч. Калі мой сапраўдны дзед навучыў мяне чалавечым якасцям, жыццёвым прынцыпам і навыкам, то Лінч стаў для мяне настаўнікам у мастацтве, творчасці, фармаванні густу і погляду на свет.
Чаму расказваць, гэта ж і так усім зразумела?!
— Думкі ў галаве
Думка пра тое, што мне прыйдзецца камусьці нешта тлумачыць, уводзіць мяне ў жах. Гэта ж відавочна! Усе гэта ведаюць!
Аказваецца, не ўсе ведаюць або, прынамсі, помняць. Гэты пост прысвечаны відавочнай думцы, пра якую і так усе ў курсе.
Я проста павінен напісаць гэта як папярэджанне самому сабе, каб перастаць адкладаць і пачаць нешта публікаваць. Што-то, што мне здавалася цікавай, што-то, чаго я не ведаў, але ведалі ўсе, або тое, што ведаў толькі я і думаў, што ведаюць усе, але аказалася інакш. Для кагосьці гэта будзе відавочны і банальны набор сцверджанняў. Хтосьці ўжо забылі гэту думку і не супраць, каб пра яе нагадаць. Ну а для кагосьці гэта можа стаць адкрыццём дня.