У мяне ёсць звычка — ці нават неўсвядомленае жаданне — падчас размовы на любую тэму займаць пазіцыю, процілеглую пункту гледжання суразмоўцы. Асабліва калі гаворка ідзе пра абмеркаванне (ці нават асуджэнне) чалавека за яго спіной, калі ён, па відавочных прычынах, не можа пярэчыць.
Пры гэтым я могу згаджацца з тым, чыю пазіцыю «абараняю», а могу і не згаджацца — але ўсё роўна прыводжу аргументы супраць пункту гледжання суразмоўцы. І, мабыць, гэта добры навык: умець пераключацца і глядзець на сітуацыю пад іншым вуглом. Слова «прыстасоўвацца» можа гучаць так, быццам у мяне няма ўласнай думкі, але гэта не так. Часьцей за ўсё, правільныя думкі ёсць з абодвух бакоў.
Я не разумею NPC людзей, якія, напрыклад, ідэальна выбрываюць твар і галаву. Гэта выглядае вельмі ненатуральна і фальшыва. Пластыкавыя лялькі Барбі выглядаюць больш чалавечна, чым гэтыя «скураныя манекены».
Але я нічога не маю супраць — падабаецца, дык рабі. А вось я выбіраю крыху жывой неахайнасці.
У мяне быў толькі адзін дзядуля — па матчынай лініі. Мы праводзілі шмат часу разам, і ён адыграў вялікую ролю ў маім выхаванні. Дзеда па бацькоўскай лініі я ніколі не бачыў і нічога пра яго не ведаю.
Але ў нейкім сэнсе ў мяне быў яшчэ адзін дзядуля — Дэвід Лінч. Калі мой сапраўдны дзед навучыў мяне чалавечым якасцям, жыццёвым прынцыпам і навыкам, то Лінч стаў для мяне настаўнікам у мастацтве, творчасці, фармаванні густу і погляду на свет.
Чаму расказваць, гэта ж і так усім зразумела?!
— Думкі ў галаве
Думка пра тое, што мне прыйдзецца камусьці нешта тлумачыць, уводзіць мяне ў жах. Гэта ж відавочна! Усе гэта ведаюць!
Аказваецца, не ўсе ведаюць або, прынамсі, помняць. Гэты пост прысвечаны відавочнай думцы, пра якую і так усе ў курсе.
Я проста павінен напісаць гэта як папярэджанне самому сабе, каб перастаць адкладаць і пачаць нешта публікаваць. Што-то, што мне здавалася цікавай, што-то, чаго я не ведаў, але ведалі ўсе, або тое, што ведаў толькі я і думаў, што ведаюць усе, але аказалася інакш. Для кагосьці гэта будзе відавочны і банальны набор сцверджанняў. Хтосьці ўжо забылі гэту думку і не супраць, каб пра яе нагадаць. Ну а для кагосьці гэта можа стаць адкрыццём дня.
Чаму расказваць, гэта ж і так усім зразумела?!
— Думкі ў галаве
Думка пра тое, што мне прыйдзецца камусьці нешта тлумачыць, уводзіць мяне ў жах. Гэта ж відавочна! Усе гэта ведаюць!
Аказваецца, не ўсе ведаюць або, прынамсі, помняць. Гэты пост прысвечаны відавочнай думцы, пра якую і так усе ў курсе.
Я проста павінен напісаць гэта як папярэджанне самому сабе, каб перастаць адкладаць і пачаць нешта публікаваць. Што-то, што мне здавалася цікавай, што-то, чаго я не ведаў, але ведалі ўсе, або тое, што ведаў толькі я і думаў, што ведаюць усе, але аказалася інакш. Для кагосьці гэта будзе відавочны і банальны набор сцверджанняў. Хтосьці ўжо забылі гэту думку і не супраць, каб пра яе нагадаць. Ну а для кагосьці гэта можа стаць адкрыццём дня.