Багіры больш няма.
Я перарываю сваё працяглае маўчанне — на жаль, з дрэннымі навінамі. Хацеў напісаць пра гэта адразу, але прайшло ўжо амаль дзве тыдні.
6 кастрычніка 2025 года не стала маёй кошкі па мянушцы Багіра.
Мы забралі яе ў нейкай бабулі па аб’яве ў газеце — гэта было недзе ў 2008 годзе. На выбар было тры кацяняты леапардавага афарбоўкі, усе як на падбор, і толькі яна — адзіная зусім чорная, як пантэра.
У школе, на ўроку беларускай мовы ў другім класе (калі яшчэ быў нармальны выкладчык і ў мяне не паспела выпрацавацца працяглае адштурхоўванне да «мовы»), нам далі заданне: напісаць кароткую гісторыю ў адно-два сказы, і я напісаў:
«Мне не страшныя беды і няшчасці, бо дома ў мяне ёсць чорная кошка, і яна пастаянна пераходзіць мне дарогу».
Публікацыі з блогаў, якія я чытаю ў інтэрнэце
Згенеравана ў openring